จงมองคนให้เป็นปรากฏการณ์ มองอย่างเป็นกลาง เหมือนเรามองดาวหาง หรือสังเกตชนิดพืชพรรณ มีคนทุกแบบบนโลกนี้ คนที่หลากหลายทำให้ชีวิตอุดมสมบูรณ์และน่าสนใจ ทำงานกับสิ่งที่เขาให้เราได้ แทนที่พยายามจะเปลี่ยนเขา ทำให้เกมการเข้าใจคนเป็นเรื่องสนุกเหมือนการไขปริศนา
นี่คือความขบขันแห่งการเป็นคน มนุษย์นั้นไร้เหตุผล คุณก็เหมือนกันแหละ ยอมรับมันให้ได้
ผู้พิชิตเขาเอเวอเรสต์ลงรูปตัวเองพิชิตยอดเขาที่สูงที่สุดในโลก โบกธงไปมาอย่างภาคภูมิใจ หยิบรูปคนรักขึ้นไปด้วย ในความเป็นจริง พวกเขาส่วนใหญ่ถึงยอดเขาได้โดยมีผู้ช่วยแบกหามและนำทาง คือชาวชนเผ่า Sherpa พวกเขาแบกของ แบกถังอ็อกซิเจน ทำอาหาร เตรียม basecamp ผูกเชือกให้ปีน กางเต๊น ช่วยดึง ช่วยผลัก จนคนไปถึงยอดได้
Sherpa มีสรีระพิเศษ ปอดใหญ่เพราะอาศัยในแถบหิมาลัยที่อากาศเบาบางมาหลายชั่วอายุคน เดินเขาวันละหลายชั่วโมง มีโรงเรียนฝึกไกด์ให้ช่วยชีวิตคนได้ แต่เขาไม่ใช่ superman พวกเขาคือมนุษย์ที่ไม่มีทางเลือกมาก ทุกซีซั่นการปีนเขาพวกเขาต้องหายไปจากบ้าน 4 เดือนอยู่ในเขาสูงอันตราย ทำเพื่อเก็บเงินไปทำอย่างอื่น
การเป็น Sherpa นำทางเสี่ยงอันตรายมาก พวกเขาเสี่ยงกว่าคนที่จ่ายเงินไปปีนหลายเท่า มีอัตราการตายสูง แต่ต้องพวกทำ คนทั่วโลกที่ไม่มีประสบการณ์อยากถึงยอด ใช้เงินช่วยลดความเสี่ยง ลดภาระ แต่ทุกคนอาจภูมิใจในตัวเองที่พิชิตยอดได้ แต่ Sherpa คือเบื้องหลังความสำเร็จนี้ที่มักไม่ถูกพูดถึง
ในประวัติศาสตร์การปีน มีคนตายไปประมาณ 200 กว่าและศพส่วนใหญ่ยังอยู่ที่นั่นเพราะ logistics มันเอาลงมายากื ร่างกาย 80 กิโลจะกลายเป็น 150 โลเมื่อแข็ง แถมจะผนึกติดกับหิมะต้องขุดออกมา ทุกกิจกรรมที่ใช้แรงเสี่ยงอันตราย เพราะหากแรงหมดจะลงมาไม่ได้ ใน death zone ที่อากาศเหลือเพียง 33% เปอร์เซ็นต์ อะไรก็เกิดขึ้นได้ การหล่นล้มเพียงครั้งอาจทำให้ชีวิตฉิบหาย
มีชื่อเรียกอาการที่เรียกว่า summit fever อาการไข้ของการใคร่ไปถึงยอด เมื่อผู้อยากพิชิตตัดสินใจอย่างไม่มีเหตุผล ไม่รู้ลิมิต ยอมเสี่ยงทุกอย่างเพราะจะถึงยอดแล้วอีกนิดเดียว
ยอดเขาเอเวอเรสต์จึงกลายเป็น openground ฝังศพสาธารณะ ศพแช่แข็งมาตั้งแต่ปี 1924 ของ george mallory ยังเพิ่งถูกค้นพบในปี 1999 คนบางคนเผลอนั่งพักแล้วไม่ได้ลุกขึ้นมาอีกเลย เมื่อคนขึ้นไปมาก มีขยะมากมายจากนักท่องเที่ยว บางศพได้กลายเป็น landmark ให้คนที่ไปปีนได้รู้ซึ้งถึงความเสี่ยง จนต้องมี big cleaning ซึ่ง sherpa ต้องเสี่ยงชีวิคขึ้นไปเพื่อเก็บขยะ
มีคนบอกว่า สิ่งที่ทำยากกว่าพิชิตยอดเขาเอเวอเรสต์ในสมัยนี้ คือพิชิตยอดเขาโดยที่ไม่ต้องประกาศให้โลกรู้ คนที่จะไปปีนเขาสูงที่อันตราย ควรรู้ความเสี่ยง ฟิตร่างกายให้แข็งแรงที่สุด รู้ลิมิตตัวเอง ยอมแพ้ถ้าไม่พร้อม และต่อให้เก่งแค่ไหนหายนะทางธรรมชาติก็เกิดขึ้นได้ทุกเมื่อเมื่ออ็อกซิเจนน้อย และมีพายุหิมะ หิมะถล่มได้ทุกเมื่อ
บางคนฟิตมาหลายเดือน เก็บเงินหลายปี ลำบากหลายวัน ไม่อยากจะพลาดโอกาสที่จะสำเร็จอะไรสักอย่าง เพื่อฆ่าเช็คลิสต์ที่มีติดค้างในใจ
โลกก็เป็นเช่นนี้ไม่ใช่เหรอ หากวันใดที่คุณขึ้นถึงยอดเขาได้ จงระลึกกว่าจะถึงยอดมีคนช่วยเรา เสี่ยงแทนเรา และลำบากแทนเรา บางครั้งเราจ่ายเพื่อลดความเสี่ยง ให้คนที่โชคร้ายกว่าที่เขาเลือกไม่ได้ ในฐานปิระมิดของชนชั้น ความสำเร็จไม่เคยเป็นของเราคนเดียว
คนส่วนมากที่ปีนเอเวอเรสต์ตายตอนลง เพราะเขาทุ่มเทแรงทั้งหมดเพื่อจะขึ้นไปบนนั้นให้ได้ แต่ไม่ได้เผื่อแรงตอนลง ⛰
ภาพ: George Mallory ผู้พยายามพิชิตยอดเขาคนแรกในปี 1924 และตายลงคนแรกด้วย ร่างของเขาถูกพบในปี 1999 ฝังอยู่หิมะ สีขาวโพลนเพราะถูกฟอกด้วยแสงแดดหลายสิบปี ในยุคเขาเทคโนโลยีและวัสดุการปีนเขาคือแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะรอดชีวิต ที่ศพไม่มีกล้องภาพถ่าย จึงเป็นที่ถกเถียงว่าเขาตายตอนลงมาหรือไม่ แต่สำหรับบางคน การลงมาได้โดยมีชีวิตคือการพิชิตเขาได้แท้จริง
I turn 28 lately. I went to Krabi to see Saran, my middle school friend, who is a doctor in a rural area of Krabi. I went hiking with him.
We came to see each other recently after many years of no contact. We had so much to catch up about. He’s still my geeky nerdy serious friend.
We talked about Acheulean ax, the Genesis object of mankind. He’s brought some slate rocks for me from somewhere in Krabi. I dig the story, he sticks to the stone and the object. Talking to him, I really miss science and geology class in high school.
When he asked me to visit Krabi, I said yes without knowing much of the details. I just want to be more active and I was bored.
He told me to run a 10k first. and I did. But running 10k can’t compared to climbing up a mountain. I learned it in a hard way.
People asked me why I went hiking. I’m a fan of human invention and technology who really love how human progress. I never give a fuck about getting to the peak of a random landscape. I don’t like outdoor. It was out of my character.
I just wanted a birthday out of town like Jodie Foster. I just want to get out of the screen and electrically-wired life to get some air, refresh and think. I’m glad I did go.
First, we went to the sea at Railey Beach. Saran taught me fundamental climbing technicque. It was a brief climbing. We got to the top to the viewpoint in 45 mins.
At the beach, Saran got some injury on his leg, cut his artery, but he remained calm. I have fear of blood. I had some fun climbing rock. Being a doctor, he always had some fun fact and tips about the human body, health like a walking webMD. He has to be out here alone and He knows so much about the physical world while I’m so dumb.
When Saran invited me to go up the mountain, I said yes reluctantly, out of curiosity. I did trekking a bit in Vietnam and Phillippines. But it was so basic, easy and touristic. At this time, there is no facilities and the risk is real.
I tried to run regularly to get fit. Turns out I was not fit enough. On first 20% of the mountain track, I gave up. Anyway, he helped me to the top and way back to the world. I have no pre-existing knowledge of camping in the wild. Never felt so incompetent and stupid. He cut some wood along the way to help me balance body and not fall too easily.
Saran gave me a brief lecture before and sent me a presentation of how to prepare for hiking. I bought all the stuffs. But that’s the theoretical part. I felt so useless and incompetent. My survival skill in the real world is lacking.
I didn’t give a fuck about getting to the top. I just want to survive with enough water and no serious injury. My goal was humble but it seems to difficult at that time. I know my friend won’t leave me even I asked him to leave me somewhere.
looking from afar. the top looks cute. but the trail was tough.
Fact: Phanom Mountain is 1.3 km in height. Highest in Krabi Province. It takes around 6 hours or 8 km on foot up to the top. Good for 2-3 days trip. We had to carry everything. No facility, no internet.
A lady at her 50s she’s even more healthy than me !
We set up camping on the top flat part. Other people set up the fire. I was too tired.
Climbing up a rocky fall. Knowing which stone I could land on was new thing for me.
I got lots of small injuries and scares. I’m still recovering. This is good evidence my body is weak. I really hope I get better. It will take time. But life is long. Relax and optimize.
Before the trip, I wrote about a word: Ungoogleable in a day. I rely on the internet for most of my life since very young. Now I’ve learned what is ungoogleable, when I was in out of nowhere with no internet access and I was unsure which path to take and i wondered if I will survive and get out of that mess in the wild.
On those couple days, he is my personal trainer. He is totally different from me. He is so good with the 3-dimensional world. He did triathlon, marathon. Being a rural doctor required strength in mind and body. Work hour is long and stress is tough.
His home only has items of necessities. Like he moved in a week ago, but he moved there a couple years ago.
I came to realize that my career doesn’t exist outside the city. My occupation is so unnecessary, I’m the luxury item of late capitalism. I thrive on unmet needs and unnecessary desire and service for insatiable clients. It’s so good getting out of my comfort zone and social circle.
The rural hospital doesn’t smell like a large city hospital. People are sick and tired in the same way.
In rural, When you’re a doctor, you’re a doctor everywhere, off and on the uniform, outside of the hospital. He saved my life but as an occupation, he saved and helped many. I still can’t think of a way to pay him back. I can pay for his coffee for the rest of life but I still feel like I owe him.
He will be forever my childhood friend who is so weird and intelligent, who is so good at math and physics. He has grown a lot. He saved my life but with his occupation, he saved and helped many. I still can’t think of a way to pay back. I can pay for his coffee for the rest of life but I still feel like I owe him.
I’m just a weak spoiled kid who is self-centered. I take everything for granted. With the help of my friend, I survived and did it. But guilt is tremendous. I wanted to become stronger. I live an easy life because of human progress and all the technology.
Everything is invented.
– Maira Kalman (And the Pursuit of Happiness)
Language. Childhood. Careers.
Relationships. Religion.
Philosophy. The future.
They are not there for the plucking.
They don’t exist in some
natural state.
They must be invented by people.
And that, of course, is a great thing.
Don’t mope in your room.
Go invent something.
That is the American Message.
Electricity. Flight. The telephone.
Television. Computers. Walking on
the moon. It never stops.
Imagine someone like me who always embrace the indoor world, internet culture, to leave my room of comfort for a while. I get used to having options. This really changes me inside fundamentally. The nature is so vast. The sun is god, as William Turner said.
In two days, I have learned a lot. I came to realize that life is long. No hurry and no worry. I hope I will become stronger mentally, and physically. Lots of change are coming. 🔥 Being human is so fluid. You won’t know what you will do next. 
I’m updating my CV and resume after a while just in case. I just want to write it out and summarize who I am at work side. It’s not really a crisis.
I’ve learned that I’m an outsider of every industry; tech, design, art or editorial. I hope it is sweet and fine at the intersection. I hope the magic happens. I’m a salad of many roles with some mix of skillsets I acquired along the way. I’m just room temperature water that will fit any container shape.
I worked for 4 years now. Looking back, I just did and tried what my job leads me to. The result is I never feel like an expert on any particular subject. That might be correct to feel so because I’m still young and inexperienced.
I don’t feel lost or desperate for precise definition. It just gets confusing when I introduce myself to new people. We will transform in a very changing, chaotic and fluid landscape of work life.
Lots of unknown factor for the upcoming future, I can’t pretend I figure it all out. But I’m not anxious. I’m just curious and confused.
It’s been fun and I have been very lucky. I’m willing to do more, know more and learn more. It’s a long long way to go.
🙂
I have felt so quiet inside lately. I feel calm like I have never been before. I have been thinking a lot in silence. There is no rush. No hurry. Just keep going, no goal just directions.
Last week, I spent a lot of time reading, listening and thinking. I have been with myself 70% of time to stay focused, get shit done.
I stopped caring what people think about me. I don’t attend events I don’t want to. I don’t try hard to be liked anymore. That’s the sweetest spot of being older. I feel comfortable.
Hey, Why would you try hard to be perfect? Flawed humans are cuter anyway. 🙂
You won’t care to fit in when you’re comfortable in the skin you live in. I want to be an outcast so I can take a different point of views freely. I want to live by my own personal, not cultural ethics. I don’t want to be biased from belonging to any particular group. I want to be free from peer pressure and social contagion.
The world is a chaotic place to be but I still can find patterns and orders. It is not entirely meaningless. It’s not entirely unpredictable. I just blink and blink and see what happens. Respond if needed. I have to keep looking and listening and speak when it’s needed. I have to search for the meaning.
Many things are out of my control. One word cannot fix a messy situation. We live in a complicated world, complicated life, a world with a messy structure and pre-existing power order. Whatever the next hype word is. It won’t fix everything. 🙃 But everything is changing when you stop looking.
I have been looking at my life, trying to evaluate it. I made good progress, attained some transferable skills and learned a lot along the way. There is no waste even things are not as planned or expected.
Still, I want to look for long-term value. If you’re not good for long-term, I have to let you go. That’s my protocol.
