อย่าทำงานจนเป็นบ้า การนอนไม่พอแม้คุณไม่รู้ตัว แต่คนอื่นรอบตัวสังเกตได้ ควรพักผ่อนและนอนให้พอดี รักษาคุณภาพของงานไว้ให้ได้ รักษาชีวิตของตัวเองไว้ ความยุ่งเกินเหตุ การไม่ได้นอน ความเหนื่อยล้ายาวนาน ไม่ควรเป็น badge of honor แต่เป็น mark of stupidity มากกว่า

หากบริษัทคือผลิตภัณฑ์หนึ่ง เราต้องถามตัวเองว่า มันใช้งานได้ง่ายรึเปล่ากับคนที่ทำงานที่นี่ อะไรเป็น bug อะไรทำให้มันช้าและไม่ได้ผลเท่าที่ควร อะไรที่เราซ่อมได้เลย อะไรที่ต้องรอ

วัฒนธรรมของคนบ้างาน Workaholic ติดต่อกันได้ง่ายมาก เมื่อเราเห็นคนอื่นทำงานหนักจนชีวิตจะหาไม่ คนรอบตัวก็จะรู้สึกเครียดไปด้วยว่าที่เราทำไปไม่พอเหรอ ซึ่งนั่นไม่ใช่ calm environment

นอกจาก to do list เราต้องสร้าง to don’t list หรือ “สิ่งที่เราจะไม่ทำ” ก็สำคัญพอกัน

คำว่า “ได้”  พูดง่าย แต่ทำให้ชีวิตยาก คำว่า “ไม่” พูดยาก แต่ทำให้ชีวิตง่าย การบอกว่า “yes later” เราแค่สัญญาไปก่อนแต่ทำไม่ได้ก็นำมาซึ่งความเครียด เราต้องตัดใจให้ได้ว่าเออไม่ทำ ของที่คิดว่ารอไม่ได้ อาจจะรอได้ก็ได้ ไม่มีการทำงานในเสาร์อาทิตย์

หากไอเดียดีแต่มาที่หลังก็ต้องรอไปก่อน และการเพิ่มงานนั้นหมายถึง deadline ต้องขยับปรับตามด้วย

ผลิตผล (productive) ไม่สำคัญเท่าประสิทธิผล (effective)  เราไม่ต้องทำหลายมากๆ อย่างก็ได้ใน 1 วัน เราไม่ใช่เครื่องจักร ไม่ต้องเก็บแต้ม to do list เลือกทำแต่สิ่งที่จำเป็นและสำคัญ สิ่งที่ไม่สำคัญ

ทำไมเราไปทำงานที่ทำงานแล้วไม่ค่อยได้งาน นั่นเพราะวันได้ถูกแบ่งเสี้ยวออกเป็นหลายส่วนๆ แต่งานที่ดีต้องใช้การโฟกัสแบบไม่มีใครรบกวน เราไม่ควรจะรบกวนเวลาทำงานโดยไม่จำเป็น

บางอย่างที่ทำแล้วไม่ได้ผลก็ต้องตัดใจ เลิกทำให้ได้ อย่าคิดอะไรขึ้นมาแล้วก็ต้องติดอยู่กับสิ่งนั้นตลอดไป

เราอาจไม่ได้เขียนประวัติศาสตร์โลกใหม่ แต่ไม่เป็นไร เราต้องเลิกคิดจะเปลี่ยนโลก มันสร้างภาระและความหนักใจให้กับเราและคนรอบตัวเรา เราแค่ยุติธรรมกับลูกค้า พนักงาน สร้างเป้าหมายบนหลักความเป็นจริง โฟกัสในสิ่งที่สำคัญ สร้างผลิตภัณฑ์และบริการที่ดี สร้างความประทับใจดีๆ ทำตรงหน้าให้ดี

หากใครลอกเรา เขาลอกได้แค่ผลลัพธ์ ไม่ใช่กระบวนการ วิธีการคิด และลอกอันที่เรายังไม่ได้ทำไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าเราจะทำอะไรต่อ ดังนั้นอย่าอาวรณ์ เราต้อง move on และไปต่อ

การรับสมัครคนทำงาน จะให้เขาลองทำงานนั้นจริงๆ โดยให้เวลา 1 สัปดาห์และให้เงินด้วย อย่าเชื่อใน resume และพอร์ตฟอลิโอเท่าเมื่อคนนั้นได้ทำงานจริงๆ อย่าหลงเชื่อในสถานศึกษาที่ดูดี pedigree หรือเกรด หรือบริษัทที่ผ่านมาฟังดูดี สุดท้ายเขาทำงานที่มอบหมายได้หรือไม่ สำคัญที่สุด

ไม่มีการต้องต่อรองเงินเดือน ทุกคนที่ตำแหน่ง  ทักษะและหน้าที่เท่ากัน ควรได้เงินเดือนเท่ากัน ไม่มีความเหลื่อมลํ้าเพียงเพราะบางคนต่อรองเก่งกว่า (แต่เขาก็มีกำไรมากพอที่จะให้เงินเดือนในฐาน top 10% ของ industry โดย base ที่ san francisco)

เมื่อมีคนออกไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เขาควรได้เขียนจดหมายลาด้วยตนเองพร้อมเหตุผลที่ชัดเจน เพราะเหตุผลที่ไปพูดกันต่อเองนั้นมักจะยิ่งใหญ่เกินเลยจากเรื่องจริงไปมาก ต้องเคลียร์ให้ชัด

เขาแบ่งการทำงานออกเป็นรอบละ 6 สัปดาห์ สลับช่วงพัก pitch ไอเดียใหม่อีก 2 สัปดาห์

การพรีเซนต์ไอเดียใหม่ๆ เกิดขึ้นโดยการเขียนเล่าไอเดีย ทุกคนจะได้อ่านเมื่อพร้อมอ่าน และค่อยให้ feedback ที่ผ่านการคิดไตร่ตรองมาก่อน ไม่ต้องรีบให้ความเห็นเลย และไม่ต้องมาประชุมรวมกันก็ได้

ซอยโปรเจ็คให้ย่อยพอที่จะเป็นงานกลุ่ม 3 คนคือกำลังดีที่สุด (ในบริบทเขาคือ developer 2 คน designer 1 คน) มากกว่านี้คือจะเกิดความเกรงใจ ตัดการสื่อสารโดยไม่จำเป็น ไม่ต้องมีประชุมใหญ่ก็คุยกันได้โดนตรงเลย

การทำงานมีฤดูกาล ช่วงฤดูร้อนทำงานสี่วัน 32 ชม. และมักเป็นโปรเจ็คเบาๆ ช่วงฤดูหนาวจะทำโปรเจ็คที่ยากและท้าทาย

การทำแบบสำรวจใดใด การทำเทสต์ ความสงสัยว่ามันเวิคไหม จะหายไปเหมือนเรา ship ผลิตภัณฑ์ที่โอเคออกไปสู่ market เมื่อผู้ใช้ได้ใช้งานในสภาพแวดล้อมจริง นั่นแหละที่เราจะรู้ว่ามันเวิคไหม

อย่าเป็นบริษัทที่พยายามสร้างความเป็นครอบครัวขึ้นมาในที่ทำงาน แทนที่จะให้คนที่ทำงานกลับบ้านไปหาครอบครัวตัวเอง  อย่าเชื่อว่าเขาจะปกป้องเราเสมอไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายบริษัทก็ต้องปกป้องผลประโยชน์ของตัวเองสำคัญที่สุดเพื่ออยู่รอด

ผังแบบ Open plan นั้นประหยัดแต่ทำให้เกิดเสียงรบกวน ได้รู้เรื่องที่ไม่ต้องรู้มากมายที่เป็น noise ที่ทำงานของ basecamp นั้นถูกทำให้เหมือนห้องสมุด คือเงียบงัน และจะคุยกับใครต้องเกรงใจ ขออนุญาตก่อน หรือทำงานแบบ remote ก็ทำได้

อย่ายอมให้ emotional value การกล่าวอ้างทางจิตใจและจิตวิญญาณมามีอำนาจเหนือ rational interest ของเรา

เราไม่รู้หรอกว่าอุตสาหกรรมและโลกจะหน้าตาเป็นอย่างไร 1ปี / 5 ปี / 10 ปีข้างหน้า และมันไม่เป็นไร อย่าต้องเครียดกังวลเพียงเพราะไม่เป็นไปตามแผนที่ได้วางไว้แบบไม่รู้เพราะมโนทุกทักขึ้นมา แล้วก็ stick ตามแผนโดยไร้สติ วางแผนล่วงหน้าให้ดำเนินได้ แต่ไม่ยาวเกินไป จนทำให้ติดอยู่ใน trap ที่สร้างขึ้นมาเอง เกิดความเครียดว่าทำตามแผนไม่ได้ทั้งที่แผนอาจจะไม่เวิค

บางบริษัทนั้นวิ่งไล่ตามการเติบโตมากจนยอมแลกกับทุกสิ่ง สำหรับที่ basecamp นั้น การรักษา balance ให้ได้กำไรสำคัญมาก บริษัทที่ติดเลขแดง ไม่ว่าเติบโตขนาดไหน ก็นำความหวั่นประหม่ามาให้คนภายใน ทุกคนเตรียม CV ไว้

การสร้างบริษัทที่ sustainable ที่พนักงานมีความสุข มีสุขภาวะที่ดี สามารถรักษาคนที่มีประสิทธิภาพไว้ได้ โดยมีกำไรที่พอจะทำให้ทุกคนทำงานโดยไม่ตาย นั้นสำคัญมากกว่าการวิ่งไล่ตามค่าเลขบางอย่างเช่น market share

เราไม่สามารถนำวิธีการทำงานของที่ไหนมาตัดแปะและใช้ได้ทันทีกับที่ของเรา ไม่ว่าเราจะไปอ่านบทความวิธีการทำงานของแอปเปิ้ล กูเกิ้ลมาอย่างไร สุดท้ายเราก็ต้องปรับให้เข้าบริบทของเราเอง

เพื่อกันข้อมูลที่รบกวนในแชทโดยที่ไม่จำเป็น ทุกทีมจะเขียน Heartbeat หรือข้อสรุปของทีมตัวเองให้คนอื่นในบริษัทอ่านทุกเดือน เพื่อคนนอกจะได้รู้แต่ประเด็นที่สำคัญ ไม่จำเป็นต้องติดตามทุกห้องแชทตลอดเวลาเรียลไทม์จนไม่ได้ทำงานที่สำคัญ บางเรื่องไม่ต้องรู้ก็ได้

Start Up นั้นไม่ได้เหนื่อยที่สุดวันแรก การรักษาบริษัทให้อยู่รอดยาวได้นั้นเหนื่อยและยากเย็นกว่าเยอะ