คนมักพูดถึงความไร้เดียงสา น่ารัก ของตอนเป็นเด็ก

ตอนเด็กๆ ประมาณอนุบาล-ประถม เราเป็นเด็กที่เอาแต่ใจมาก น่าตบมาก มีตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลกอย่างแท้จริง ไม่ชอบใช้พื้นที่สาธารณะร่วมกับคนอื่น นํ้าแก้วเดียวกันไม่กินกลัวติดเชื้อ ช้อนส้อมไม่เข้าคู่กันไม่แดก เสื้อผ้าไม่เข้าชุดกันไม่ใส่ ทำพี่เลี้ยงร้องไห้บ่อยมาก 555

อีกสิ่งที่ไม่ค่อยยอมรับคือ เราอ่อนไหว คิดมาก โกรธง่ายและขี้งอนง่ายมาก พองอนก็จหนีเข้าห้องล็อกประตู พอหิวหรือหายโกรธก็ออกมาเอง ซนจนทำบ้านไฟไหม้ ขีดวาดกำแพงเล่น หายในห้างบ่อยมากแต่จะรู้ว่าต้องไปหาเจ้าหน้าที่ แถมแล้วไม่มีความพยายามจะผูกมิตรกับใคร รู้สึกว่าโลกช่างน่าเบื่อ คนรอบตัวไม่เห็นน่าสนใจ ไม่อยากคุยกับใครเลย ว่างๆ ชอบไปซ่อนในตู้เสื้อผ้า 555555

สิ่งเหล่านี้คือเกิดขึ้นกับที่บ้านนะ พอไปโรงเรียนก็พยายามมากที่จะไม่สนิทกับเพื่อนเกินไป กลัวเขารู้ว่าจริงๆ เอาแต่ใจมาก ระวังตัวมาก คิดเผื่อไว้แล้ว พออยู่กับคนนอกบ้านก็จะไม่มีปัญหากับใครเลย คิดเผื่อไว้แล้วว่าทำยังไงถึงจะอยู่รอดได้ในสังคม 5555
แต่ทั้งหมดคือพ่อแม่ใจดีและใจเย็นมาก ไม่เคยตีเลย ทำของหายก็ซื้อใหม่ไป พอออกมาเจอโลกภายนอก เจอคนอืน ก็ปรับตัวไปเอง

สรุปก็คือ อย่าเป็นตัวเองขนาดนั้นเลย เป็นคนที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมเถอะ 555555

จริงๆ ดีใจที่โตมา แต่ก็ยังต้องปรับปรุงต่อไป 55555555 ต่อให้ย้อนกลับไปตอนเด็กจะดูน่ารักก็ตาม เพราะตอนนี้เราก็น่ารักนะ อิอิ